Chaos Inside A Pen

(Warning: Might have some theme not suitable for young ages. Read at your own discretion) Bilang na ang maliligayang ni Tonyo sa siyudad. Simula ng hindi na mabilang ang mga nahuhuli at napapatay sa kanila; alam niyang darating ang araw na malamang mababangit din sa balita ang kanyang pangalan bilang isa sa mga nanlaban. Pero bago pa mahuli ang lahat ay nagdesisyun na siyang magimpake at magtago. Masyado ng maraming matang umaaligid sa kamaynilaan na dati’y itinuturing niyang paraiso. Ayaw niyang dumating sa punto na isa siya sa mga matitiktikan at sa huli’y humandusay sa isang eskinita na may karatulang nakasabit sa kanya. Gusto nya pang humithit. Gusto nya pang lumipad. “Kung ako sa iyo pards ititigil ko na yan imbes na umalis ka dito sa Maynila. Eh sang lupalop ka naman titira?   Hindi ka na mabubuhay sa probinsya ngayon pards.” Nagaalalang sambit sa kanya ni Estong na kanyang roommate at kinalaunan ay naging barkada niya rin. Alam ni Estong na lulong si Tony

Here is my take to Tristan Martin Writes' horror story challenge ( hope its not that crappy haha) about strange rules in a horror story. Sana ok naman ito haha. Kinse minutos bago alas dose ng madaling araw ng maalimpungatan ako mula sa pag-ring ng aking smart phone. Hindi ko namalayan ang oras at ginawa ko na namang unan ang manibela. Nang buksan ko ang inbox ay nadismaya ako ng konti sa nabasa. Akala ko pa naman ay pasahero. Yun pala notification lang mula sa management ng transport service na pinagtatrabahuan ko. Muli na naman kaming pinapaalalahanan ukol sa kanilang mga rules para sa mga night shift driver na tulad ko: PAALALA 1. Huwag kukunin ang huling bayad ng huling pasaherong sasakay Hindi ko pa natapos i-scan ang buong notification ng bigla ulit nag-ring ang phone ko. Sa wakas may pasahero na pagkatapos ng isang oras na pagaantay. Tinungo ko ang location ng pasahero sa GPS. Burado na sa isip ko ang paalala ng management; mas nanaig ang kalansing n

(An excerpt from the journal of Dr. Diego Isidro dated July 4, 19XX narrating his near to death experience at San Luiz Hospital) I knew I was dead. The deafening silence and the total eclipse of my vision is already a tell tale sign that my body finally gave up its three year struggle against my illness that cause my heart to become frail. It was all futile to think that those chemicals they inject me through those long tubes that coils all around me like a cluster of lifeless snakes will save me. It cost me all my savings and yet it didn’t even gave an extension for my existence. Death is omnipotent. Everyone will surely bow down to it no matter what they do. One can cheat it as long as they can but death is allied with time. And as far as I know time is not a nice person especially to man. It will catch up eventually and that is absolute; an open secret that besides change it is also the other thing that is certain in this world. Even though I myself i